Κυματισμός του πελάγους στα χείλη μου
Σε αναπνέω
Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε
Που το φεγγαρένιο σου βλέμμα αντίκρισα
Αιώνες
Κι ο χρόνος ανέγγιχτος έμεινε πάνω σου
Άλυτο αίνιγμα βαθιά στην ψυχή μου
Μα που τριγυρνάς;
Μ΄ ένα στιλπνό ασφοδίλι στο στήθος
Και τον άνεμο να μαίνεται μέσα σου
Μορφή πορφυρή μες στη μέση της θάλασσας
Θεά των ανθών και των μύθων
Ακου με:
Μεθάει το κλήμα απ΄ το πάθος σου
Κι υγρό κατακλύζει το χώμα,
Νιώσε μικρή μου ανάσα
Το σεπτό μυστικό μου
Το βαθύ δαντελένιο μου άγγισμα
Τον διάφανο ψίθυρο σιγαλά στο αυτί σου
Σε αναπνέω
(c) Τάκης Τσαντήλας
