2509

Η δική μου η γενιά, στα θρανία και στα κρεβάτια επαναστάτησε, είδωλα απαξιώνοντας και την κατάρρευση αρχών… αντιφάσεις και εμφάσεις της παρωδίας μας… ταλαντώσεις αρμονικές με διαφορά φάσης… Η δική μου η γενιά, σε κρεβάτια και θρανία, ξεψύχησε… Εκεί, εκεί μέσα μας έδειχναν πως είναι το πεδίο της μάχης… μέσα στο σώμα μας και στο μυαλό μας… για μία κάθαρση παλεύαμε, για τον εξαγνισμό ψυχής και πνεύματος… Η ιερά εξέταση, από εμάς ορισμένη επιτροπή, σ’ εμάς απευθυνόμενη… επί έντεκα ώρες μας έκαιγε στην πυρά, την δωδεκάτη αναστηνόταν… καθημερνώς! Ιδιότροπη καταδίκη εις θάνατον, που δεν έλεγε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, παρά μόνο δια αποκεφαλισμού. Βλέπεις, η ψυχή ήξερε πως στα βαθιά της, κάπου ήτανε θαμμένο το άλλοθι… εκείνο που επισταμένα, και εξαιρετικά προσεχτικά, μας είχαν στρέψει το βλέμμα, να μην κοιτάζουμε…

Κατάλαβες, μικρέ μου, γιατί ποτέ δεν συμπάθησα τους μάγους και τους θαυματοποιούς;;; Μια οφθαλμαπάτη η τέχνη τους… καμία τεχνική…

«Βλέπεις το περιστέρι;;; Παφ! Τώρα, δεν το βλέπεις!»

Σα να σου λένε… κοίτα τι γελοίος που είσαι…. δεν ξέρεις ούτε αυτό που βλέπεις αν το βλέπεις… ούτε την ύλη που αγγίζεις, «πιστεύεις» πως την άγγιξες…. αυτή είναι η τέχνη μου, να σπέρνω αμφιβολίες, να δρέπω την απόλυτη κυριαρχία μου, στην επίκτητα ηθελημένη βλακεία σας…

Η αλήθεια είναι, πως ούτε και τους γελωτοποιούς συμπάθησα ποτέ… (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων… Θυμάμαι, έναν κλόουν, κάποτε… που όσες φορές και να τον κλωτσούσαν, σηκωνόταν και πρόσφερε, από μία ανθοδέσμη… Εξ-αίρεση…) δεν καταλάβαινα, το αστείο… -και ξέρεις δα, πόσο ενοχλητικό είναι να αισθάνεσαι ανόητος…- . Ασύλληπτη αίσθηση χιούμορ, του να κλοτσάς, να βρέχεις, να φτύνεις, να λερώνεις, να εξευτελίζεις κάποιον και οι άλλοι να γελούν…. με τί??? Απόλυτος σαρκασμός… να θωρείς τον εκμηδενισμό της ίδιας σου της ύπαρξης και να γελάς… γιατί απλώς –νομίζεις πως- συμβαίνει σ’ άλλον…

Ούτε και με τους θηριοδαμαστές τα πήγαινα καλά… εκτός κι αν δεν κρατούσαν μαστίγιο…. Το να κερδίζεις με την αγάπη είναι οι τέχνη, μικρέ μου… αν ποτέ το καταφέρεις… Όχι με το καμουτσίκι… (πόσο θα ήθελα να κοπεί ένα από αυτά τα κεφάλια, που χώνονταν ξεδιάντροπα στα στόματα των λεόντων…. των λεόντων, που μη κατανοώντας τη δύναμη του να έχεις το κεφάλι του άλλου στο στόμα σου… κοιτούσαν λοξά, το μαύρο λάστιχο, στο χέρι του δήθεν τολμηρού…)

Γιατί αγάπησα το τσίρκο της ζωής θα μου πεις… χμ… όχι πάντως γιατί είχα την ελπίδα, πως κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε θέατρο… ή σε κοντσέρτο… Αλλά να… για εκείνους τους ακροβάτες… όχι για τα στενά αποκαλυπτικά κουστούμια… ούτε για τις πτήσεις δίχως δίχτυ ασφαλείας… αλλά γιατί το μέσον και ο σκοπός τους, ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός… αυτόν κακοποιούσαν, εκείνον βελτίωναν, αυτός απολάμβανε…

Κατάλαβες μικρέ μου, γιατί η γενιά μου επέτρεψε να ρίχνει τις μολότοφ στην καρδιά της;;; και τα δακρυγόνα, επίσης;;; Κυνηγός και καταστολέας, ο ίδιος μας ο εαυτός… και όποιος αντέξει… γι αυτό όταν πέσαμε από τα σκοινιά, τα θρανία και τα κρεβάτια, βλέποντας πως δεν ρίξαμε εμείς τον εαυτό μας αλλά άλλοι (βρε, οι άλλοι, έχουν δύναμη πάνω μας!!!! …Αποκάλυψη!) η καρδιά που είχαμε τεμαχίσει σε 1253 κομμάτια, διπλασιάστηκε… 2509 κομμάτια καρδιάς… με την μέθοδο της διχοτόμησης… 2509 ξεκαρδιστικά χαμόγελα… 2509 άνυδρα κλάματα… 2509…

Αυτή είναι η δική μου η γενιά, μικρό μου… Ξύπνησε μια μέρα και είδε πως υπήρχαν κι άλλοι… και πως οι αξίες που μας δίδαξαν ήταν παραμύθια για παιδιά, μικρέ μου…

και τώρα, έπρεπε πια να σταθούμε στο ώριμό μας ύψος! :

«Άρπαξε… Ό,τι μπορείς άρπαξε… σκότωσε και πάρε…. διεκδίκησε!!!!»

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ!!! Τί ρε μάνα;;; Για ποιο λόγο;;; Καλά… ολόκληρος κόσμος… δεν υπάρχει μια ρίζα με στεγνό χώμα από κάτω της να ξαποστάσω λίγο; Ούτε μία για εμένα;;; Πρέπει σώνει και καλά να σηκώσω άλλον;;; Μας τελείωσαν τα δέντρα , που έχουν στεγνό χώμα στις ρίζες;;; Δεν το καταλαβαίνω ρε μάνα… δεν το καταλαβαίνω… αυτή είναι η δική μου γενιά…

Κατάλαβες, μικρέ μου;;;

annaTi